عجب خدایی هستی خدای من...
تقریبا از دهه ی سوم محرم بود.دقت کرده بودم.هر چه می کردم نمیشد.هربار چیزی پیش می آمد که اصلا نمی دانستم از کجا اینطوری شد.می خواست که شروع بشود عزم می کردم که حواسم شش دانگ شود.همه اش را جمع می کردم ،حواسم را.اما انگار قرار نبود بشود.بقول استاد پناهیان همیشه همه چیز به اختیارتو نیست.
شنیدن اذان...!
اصلا نمی شد بنشینم و کاملش را گوش کنم.چیزی که خیلی وقتها آرامشم می دهد.صدای حاج رحیم مرحوم هم که باشد نور علی نور می شود.اما نه قرار نبود من با این عزم جزم کردن ها به جایی برسم!مانده بودم در حسرت شنیدن یک" اشهد ان محمد ان رسول الله"و پی اش صلوات فرستادن.کفرم داشت در می آمد.دیگر مطمئن شده بودم که کاری کرده ام که توفیقم سلب شده.این را تازه وقتی متوجه شدم که امروز انتخاب کردم شبکه ای را که اذان را با صدای حاج رحیم پخش میکرد و نشستم رو به رویش .یک لحظه هم چشم برنداشتم.حتی کسی صدایم هم نزد یعنی تنها بودم و فقط صدای اذان بود.
الله اکبر...
.
.
.
لا اله الا الله...!
فقط همین !
هر چقدر فکر کردم که حواسم کجا بود نفهمیدم
من یک آن هم چشم از تلویزیون برنداشته بودم
دنیا داشت روی سرم خراب می شد
داشتم به گریه می افتادم.
ناخودآگاه یاد آنروز افتادم
حالا اینجا
در این حال
بعد از این همه روز
چطور شد که آنروز یادم افتاد
هیچ چیز در این دنیا اتفاقی نیست
مگر می شود خدایی که روزی دهنده همه است از پلانگتون ها تا اختاپوس ها و همه و همه...خدای من باشد و کاری با این برنامه ریزی فوق العاده اتفاقی رخ دهد!؟
اگر اشتباه نکنم روایت از امام صادق (ع) بود با این مضمون که پیامبر (ص) هر زمان صدای اذان را می شنیدند گوش می سپردند و تکرار می کردند.
همین بود!وقتی پیامبر من این کار را انجام می دادند من چرا باید مضایقه می کردم! وقتی روایت را خوانده بودم به این ها فکر کرده بودم،اما عمل نه!
الهی به عدد همه ی نعمت هایی که آفریده ای
شکر... حتی سلب توفیقت هم توفیقی بزرگتر است...عجب خدایی هستی خدای من...
معنویت ،تنها در معرفت و محبت خلاصه نمی شود،بلکه به یک سلسله مهارت های خاص هم نیازمند است.یکی از این مهمترین مهارتهای معنوی قدرت تعیین زاویه دید است.اگر بتوانی هر پدیده ای را از آن زاویه ای ببینی که باید،نه آن زاویه که به تو خود را نشان می دهد به قدرت تعیین زاویه دید رسیده ای و نجات یافته ای.(حجت الاسلام پناهیان)
